Παρασκευή, 4 Οκτωβρίου 2024
Αύγουστος σε σκηνοθεσία Τζον Γουέλς

Αύγουστος 

Με ένα πρωτοκλασάτο καστ ηθοποιών, όπως η τρεις φορές βραβευμένη με Όσκαρ Μέριλ Στριπ (“Iron Lady”), η επίσης βραβευμένη με Όσκαρ Τζούλια Ρόμπερτς (“Erin Brockovich”), ο Γιούαν ΜακΓκρέγκορ (“The Impossible”) και ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς (“Τhe Fifth Estate”) , η ταινία παρουσιάζει το οικογενειακό δράμα των Γουέστον, μιας οικογένειας που ζει στην Οκλαχόμα και είναι στα πρόθυρα κατάρρευσης.

Αύγουστος, στην Οκλαχόμα. Ο Μπέβερλι Γουέστον, ένας αλκοολικός ποιητής (Σαμ Σέπαρντ) έχει προσλάβει μια ινδιάνικης καταγωγής μαγείρισσα ως βοηθό για τη γυναίκα του Βάιολετ (Μέριλ Στριπ), η οποία πάσχει από καρκίνο και έχει εθιστεί στα ναρκωτικά.

Λίγο καιρό μετά την πρόσληψη της Τζόνα, ο Μπέβερλι εξαφανίζεται, κάτι που δίνει κίνητρο στην οικογένεια να συγκεντρωθεί, ώστε να ψάξουν όλοι μαζί να τον βρουν. Η Μάνι, αδερφή της Βάιολετ (Μαργκό Μάρτιντέιλ) με τον άντρα της (Κρις Κούπερ) και το γιο τους «Μικρό Τσάρλι» (Μπένεντικτ Κούμπερμπαχ) καταφθάνουν, όπως και οι τρεις κόρες του ζεύγους. Μέρες αργότερα ανακαλύπτουν ότι ο Μπέβερλι αυτοκτόνησε.

Οι κόρες, Μπάρμπαρα (Τζούλια Ρόμπερτς), Κάρεν (Τζουλιέτ Λιούις) και Άιβι (Τζούλιαν Νίκολσον), που έχουν αρκετά χρόνια να συναντηθούν, πηγαίνουν στην κηδεία του πατέρα τους, όπως και ολόκληρη η οικογένεια. Μια κηδεία που θα σταθεί αφορμή, όχι να έρθουν πιο κοντά, αλλά για να βγάλουν στην επιφάνεια όλα εκείνα τα σημαντικά ή ασήμαντα θέματα, που τόσο καιρό τις κρατούσαν απομακρυσμένες από την «οικογένεια».

Ουσιαστικά η ταινία, εκτός από πορτραίτο της διαλυμένης αμερικανικής οικογένειας, είναι και ένα ψυχογράφημα γυναικών με ισχυρή θέληση, που η κάθε μία θέλει να περνάει το δικό της. Όλες όμως κρύβουν και από κάποιο μυστικό, το οποίο έρχεται στην επιφάνεια διαδοχικά στην εξέλιξη του φιλμ, το οποίο διαθέτει ένταση από τις πρώτες κιόλας σκηνές, μετά την αποκάλυψη της αυτοκτονίας του πατέρα.

Η μαμά Βάιολετ είναι διαρκώς υπό την επήρεια ναρκωτικών, η μεγάλη κόρη Μπάρμπαρα και ο σύζυγός της Μπιλ (Γιούαν Μακ Γκρέγκορ), που έχουν και μια «ζωηρούλα» 14χρονη κόρη, βρίσκονται σε διάσταση, η Άιβι διατηρεί μυστικό δεσμό και είναι έτοιμη να φύγει για τη Νέα Υόρκη, και η Κάρεν φτάνει με τον αρραβωνιαστικό της (Ντέρμοντ Μαλρόνεϊ), ο οποίος έχει παντρευτεί τρεις φορές και δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη 14χρονη κόρη της Μπάρμπαρα. Ο «Μικρός Τσάρλι», φτάνει αργοπορημένος για τη κηδεία και πραγματικά λυπημένος για το θάνατο και η μητέρα του τον υποτιμάει μπροστά σε όλους. Αυτό το περιστατικό θα συμβάλλει, ώστε να παραμείνει και ο μόνος συμπαθής στην ταινία. Από την άποψη, ότι ακόμα δεν έχει και πολλά να κρύψει και αγαπούσε το θείο του.

Πέραν των ισχυρών γυναικείων χαρακτήρων, τα θέματα που ανακύπτουν από το φιλμ σε δεύτερο, τρίτο επίπεδο (και συνέχεια) ανήκουν στις κατηγορίες: απώλεια αγαπημένου προσώπου, εσωστρέφεια μεταξύ μελών οικογενείας, διατήρηση μυστικών που εκ των υστέρων (πάντα) αποδεικνύονται ολέθρια, αυτοσυγκράτηση και έλεγχος συμπεριφοράς και συνολικά ειλικρίνειας των σχέσεων, ειδικά μεταξύ γονέων και παιδιών (ωχ, σα δασκαλίστικο μου βγήκε, αλλά έτσι είναι).

Οι ερμηνείες είναι όλες μια και μια, με πρώτη και καλύτερη τη Μέριλ Στριπ, που για άλλη μια φορά είναι συγκλονιστική, ως μητέρα που τα ξέρει όλα και θέλει να ρυθμίζει τα πάντα όπως τη βολεύουν και όχι όπως θα έπρεπε, με αποτέλεσμα στρεβλώσεις και οικογενειακή παθογένεια. Εξαιρετική, η Τζούλια Ρόμπερτς στο ρόλο της μεγάλης κόρης, που έχει πάρει όλα τα γονίδια της εξωφρενικής μάνας της.

Ο (αγαπημένος μου και πολυτάλαντος, ηθοποιός και συγγραφέας) Σαμ Σέπαρντ έχει μικρό ρόλο, αλλά εκφραστικό και πλήρη. Ο Γιούαν Μακ Γκρέγκορ, αγνώριστος και εκφραστικά λιτός, σε αντίθεση με τον Κρις Κούπερ που μας δείχνει και τους δυο του εαυτούς, όταν αποφασίζει να δώσει τέλος στη γυναικεία κυριαρχία. Ο Μπένεντικτ Κούμπερμπαχ, είπαμε ότι το σενάριο τον θέλει συμπαθητικό και είναι.

Το παιδί έχει ταλέντο. Απροσδόκητα καλή, είναι η Τζουλιέτ Λιούις, το παρλιακό με τις εφηβικές, παρά την ηλικία της, μεταπτώσεις, ενώ εκφραστική και τραγικά αληθινή είναι η Τζούλιαν Νίκολσον, που είναι και το μεγαλύτερο θύμα της οικογένειας

Η σκηνοθεσία του Τζον Γουέλς, ξεπερνά την παγίδα της στατικότητας του θεατρικού έργου και διαθέτει ροή χωρίς σκαμπανεβάσματα, διατηρεί δε σε υψηλό βαθμό τις εντάσεις που δημιουργούνται, χωρίς μάλιστα να προκαλεί δυσφορία στο θεατή.

 

κεκπα διεκ κεκπα διεκ ΔΗΜΟΣ ΒΟΛΟΥ