Συναυλία και διάλεξη του σπουδαίου Ιάπωνα καλλιτέχνη Akio Suzuki διοργανώνεται από το Δημοτικό Ωδείο Βόλου της Διεύθυνσης Πολιτισμού του Δ.Ο.Ε.Π.Α.Π.- ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Δήμου Βόλου, με την υποστήριξης της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Και οι δύο εκδηλώσεις εντάσσονται στον ετήσιο εκδηλώσεων πειραματικής μουσικής του Δημοτικού Ωδείου «ΑΙΧΜΕΣ» και θα πραγματοποιηθούν στο χώρο του Δ.Ω.Β. Πιο αναλυτικά στις 19 Απριλίου 2017 και ώρα 8:30μ.μ θα πραγματοποιηθεί η διάλεξη και την επόμενη μέρα στις 20 Απριλίου την ίδια ώρα η συναυλία.
Ο Άκιο Σουζούκι (γ. 1941) είναι μία από τις εμβληματικές φυσιογνωμίες της sound art σε διεθνές επίπεδο εδώ και πολλά χρόνια. Δραστήριος από το 1963, επικεντρώνει τα ενδιαφέροντα του στην πράξη της ακρόασης. Η έμφαση αυτή στην ακρόαση καλλιεργείται μέσω μιας αλληλεπίδρασης με το φυσικό περιβάλλον, «παίρνοντας τον φυσικό κόσμο ως συνεργάτη του», όπως σημειώνει ο ίδιος. Η δουλειά του εστιάζει στην σχέση του ήχου με τον χώρο, με μια αίσθηση ανοιχτού πεδίου, ελευθερίας και παιχνιδιού. Ο πειραματισμός, στην περίπτωση του Σουζούκι, δεν είναι μια μέθοδος ή ένα μουσικό είδος, αλλά συνίσταται βασικά σε μια προσεκτική ματιά στο περιβάλλον, με το οποίο πολλές φορές αλληλεπιδρά, κατασκευάζοντας ο ίδιος ακουστικά όργανα. Καθώς εστιάζει στις δυνατότητες της ακρόασης, οι εξαιρετικά απλοί ήχοι που παρουσιάζει καθίστανται γοητευτικοί, αφήνοντας παράλληλα άπλετο χώρο στον ακροατή.
Ο Άκιο Σουζούκι είχε εμφανιστεί στην Αθήνα το 2015 στο φεστιβάλ Borderline της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, πραγματοποιώντας έναν «ηχητικό περίπατο», όπου έγινε φανερή η ικανότητα του να εντοπίζει και να αναδεικνύει λεπτά ποιητικά χαρακτηριστικά του ήχου εκεί που δεν θα το φανταζόταν κανείς, εκεί που οι κάτοικοι της πόλης δεν θα άκουγαν παρά μόνο έναν αδιάφορο θόρυβο. Το ελάχιστο αποτελεί έναυσμα, αλλά και εστίαση για τον Σουζούκι, ο οποίος μοιάζει να καταπιάνεται με μια ηχητική τέχνη του πρωταρχικού, πράγμα που καθιστά την πειραματική δουλειά του προσιτή στον οποιοδήποτε.
Η συναυλία του στο Δημοτικό Ωδείο θα είναι ακουστική (χωρίς καθόλου ηλεκτρονικό εξοπλισμό), αξιοποιώντας την θαυμάσια αρχιτεκτονική του κτηρίου του Ωδείου αλλά και τον ηχητικό κόσμο των δρόμων έξω από αυτό.