Η πρωτότυπη έκθεση «Ρίξτε τα σκουπίδια…στην Τέχνη» κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον προσελκύοντας πολλούς επισκέπτες στο Κέντρο Τέχνης Τζιόρτζιο Ντε Κίρικο, με τη φαντασία, την τόλμη, το χιούμορ της ποικιλίας των εντυπωσιακών εκθεμάτων, που λόγω της μεγάλης επιτυχίας παρατείνεται έως τις 4 Νοεμβρίου.
Απρόσμενος ο αριθμός των επισκεπτών και αναμένεται η τελική προσέλευση να ξεπεράσει τα 1500 άτομα ,εκτός των μαθητών των σχολείων.
Παράλληλα προγραμματίζεται για το επόμενο Σάββατο 1η Νοεμβρίου (11-13.30) να πραγματοποιηθεί το καλλιτεχνικό δρώμενο στο χώρο του πεζόδρομου Μεταμορφώσεως με τη συμμετοχή καλλιτεχνών, παιδιών ηλικιών, αλλά και ενηλίκων. Οι ενδιαφερόμενοι, ομάδες ή μεμονωμένοι μαθητές πρέπει να είναι εφοδιασμένοι με ομοειδή ανακυκλώσιμα υλικά( πλαστικά μπουκάλια , καπάκια, αλουμινένια κουτιά, πλαστικά παλιά παιχνίδια, εφημερίδες, άχρηστα βιβλία, πλαστικές σακούλες κά). Πρέπει να δηλωθεί εκ των προτέρων η συμμετοχή και βέβαια να βοηθήσει ο καιρός.
Βασική ιδέα της έκθεσης είναι η ανακύκλωση. Η πρόταση ανήκει στο γιατρό και καλλιτέχνη Τζοβάνι Αλμπίνο, ο οποίος με τους καλλιτέχνες Βασίλη Βούλγαρη, Κώστα Κομνηνό, Κατερίνα Σαμαρά και Ιωάννα Τερλίδου, συμμετείχαν στην έκθεση RISC-ART στη Ρώμη τον Μαΐο 2014. Μετά την πολύτιμη εμπειρία που απεκόμισαν πήραν την πρωτοβουλία να πραγματοποιήσουν κάτι ανάλογο στο Βόλο προτείνοντας στον Εικαστικό Σύλλογο Βόλου και στη Διεύθυνση Πολιτισμού του ΔΟΕΠΑΠ-ΔΗΠΕΘΕ την συνδιοργάνωση έκθεσης, που εντάχθηκε στο επίσημο πρόγραμμα της Διεύθυνσης Πολιτισμού του ΔΟΕΠΑΠ-ΔΗΠΕΘΕ Βόλου.
Στην έκθεση συμμετέχει μια μεγάλη ομάδα καλλιτεχνών της πόλης και Βολιώτες της Αθήνας, οι: Δήμητρα Αγορά, Λήδα Αλεξίου, Τζιοβάνι Αλμπίνο, Καρολίνα Ανανιάδου, Ασημένια Άνθη, Ευαγγελία Αποστόλου, Ευρυδίκη Αρκουδογιάννη, Μάγδα Αστέρη, Βασίλης Βούλγαρης, Βάσω Βούλγαρη, Αλεξάνδρα Βολωτά, Νεκταρία Γιακμογλίδου, Μαργαρίτα Δουλκέρογλου, Παναγιώτης Δραντάκης, Έλενα Ευαγγελινού, Ελένη Ευσταθίου-Βούλγαρη, Νίκη Καμόσου, Κατερίνα Κασσαβέτη, Κώστας Κομνηνός, Στέλλα Κουλορίζου, Σπύρος Κοντούλης, Ανδρέας Κάλντας, Ουρανία Καλαμπουκά, Άσπα Κούντρια, Καλλιόπη Λάκκα, Έλεν Μαμουρίδου, Κάκη Μπαξεβανίδου, Λάκης Μουρατίδης, Κατερίνα Μπατζιάκα, Αννίτα Ξάνθου, Νίτα Οικονόμου, Όλγα Οικονόμου, Μιχάλης Παυλής, Μαρία Πάντου, Θεοδώρα Πρασσά, Αναστασία Πατρώνη, Δημοσθένης Προδρόμου, Καλυψώ Παπαδοπούλου, Νίκος Ποδιάς, Λευτέρης Πλαβός, Κατερίνα Σαμαρά, Αντιγόνη Τέκα, Ιωάννα Τερλίδου, Κωνσταντίνα Τσόλη, Απόστολος Χασιώτης, Έλενα Χατζηθεοδώρου, VAGO, Ομάδα “Ψάξε…βρες” (Ζωγραφιά Γεωργιάδου-Γιώργος Ιγγλέζος) και το Εργαστήρι κουκλοθέατρου-Πορφυρογένειο Ίδρυμα Αγριάς με υπεύθυνη εργαστηρίου τη Σταυρούλα Μαστρογιάννη.
Στην έκθεση παρουσιάζονται επιτοίχια έργα, κατασκευές, installations, ενδύματα, έπιπλα, χρηστικά αντικείμενα και κοσμήματα ,δοσμένα με μια ποικιλία ανακυκλώσιμων υλικών, που μαγεύουν και εκπλήσσουν τους επισκέπτες.
Καλλιτέχνες αναφέρονται στα έργα τους και στο ύφος της έκθεσης.
Ο Τζιοβάνι Αλμπίνο, εμπνευστής της έκθεσης, καταθέτει:
«Συμφωνούμε με τον Paul Connett, διαπρεπή καθηγητή περιβαλλοντικής χημείας και τοξικολογίας στο St. Lawrence University, στο πρόγραμμα του “ZERO WASTE ( Απορρίμματα Μηδέν ), που είναι απόλυτα πεπεισμένος ότι είναι δυνατό να επιτύχουμε μια ουσιαστική μείωση των απορριμμάτων αναφέροντας πως : “Για να φθάσουμε σε αυτή την ‘κοινωνικότητα’, πρέπει να μετατοπισθούμε από το τελικό στάδιο της διάθεσης απορριμμάτων στο αρχικό στάδιο, στην προσεκτική διαχείριση των πόρων, για έναν καλύτερο βιομηχανικό σχεδιασμό και για έναν εναλλακτικό τρόπο μετα-καταναλωτικού βίου”.
…Η διάθεση των αποβλήτων τα τελευταία χρόνια, έχει γίνει ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα, διότι αφορά τη ζωή του πλανήτη και κατευθύνει το παρόν και το μέλλον της ζωής…Για αυτό το λόγο είναι ένα ζήτημα που σχετίζεται στενά με όλους τους πολίτες και πρέπει να επιλυθεί με τη βοήθεια όλων. Κάθε ένας πρέπει να αισθάνεται υπεύθυνος για την βέλτιστη επιβίωση της ανθρωπότητας και πρέπει να κάνει το καθήκον του. Εμείς οι καλλιτέχνες αποφασίσαμε, με τα απορρίμματα, να παράγουμε έργα τέχνης που μπορούν να ωραιοποιήσουν το περιβάλλον μας, δίνοντας έτσι άλλη έννοια και καλλιτεχνική αξία σε αυτό που, στην αρχή, το είδαμε σαν άχρηστο.
Ελπίζουμε αυτό το βήμα μας να τονώσει την ευαισθητοποίηση όλων των πολιτών που ζουν μαζί μας, σε αυτόν τον όμορφο, προς το παρόν, πλανήτη ΓΗ.»
Η γλύπτρια Κατερίνα Σαμαρά σημειώνει: «Μεταμορφώνει, Φθείρει, Ροκανίζει, Αφανίζει τα πάντα. Ο Αδυσώπητος Κρόνος- Χρόνος.
Τόσο Υπαρκτός, όσο και Ανύπαρκτος μέσα στο Σύμπαν!
Αυτή είναι η φιλοσοφική μου σκέψη και η σχέση μου με τα υλικά, που κατά καιρούς χρησιμοποιώ μέσα στα έργα μου. Η Έκθεση ήταν για μένα μία πρόκληση να χρησιμοποιήσω ένα σύγχρονο υλικό όπως είναι το πλαστικό που έχει κατακλύσει τη ζωή μας και τον πλανήτη ολόκληρο. Χρήσιμο μεν αλλά σχεδόν άφθαρτο. Θέλησα να το μεταμορφώσω με ένα ειρωνικό περιεχόμενο που διαφαίνεται στον τίτλο του έργου: PLASTIC FANTASTIC-
Στη σύγχρονη εποχή το αποτέλεσμα της καλλιτεχνικής δημιουργίας μπορεί να έχει καταφατικό ή αρνητικό αποτέλεσμα. Μπορεί να αμφισβητεί ή να ειρωνεύεται, να έχει ανατρεπτικού επαναστατικό χαρακτήρα. Οι καλλιτέχνες πάντα ήταν στην πρωτοπορία. Τα δημιουργήματα τους δεν μπαίνουν σε πλαίσια…. Η Έκθεση στο Κέντρο Τέχνης De Chirico είναι μια πρωτοποριακή έκθεση εκπαιδευτικού χαρακτήρα. Προβάλλει το πρόβλημα των σκουπιδιών της σύγχρονης κοινωνίας και την Ανακύκλωσή τους με δημιουργικό τρόπο. …Αυτό, κατά τη γνώμη μου ,το έχει πετύχει η παρούσα έκθεση. Φαίνετε άλλωστε από την επισκεψιμότητα, τις συζητήσεις και τον ενθουσιασμό, ιδιαίτερα της νεολαίας…»
Η Καλυψώ Παπαδοπούλου, ζωγράφος, πρόεδρος του Εικαστικού Συλλόγου Βόλου, προσθέτει:
«…Δια μέσω της τέχνης με ανακυκλώσιμα υλικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι γίνεται μία ‘’μετενσάρκωση’’ της ύλης, δίνοντας ένα δεύτερο κύκλο ζωής σε υλικά άχρηστα και παραπεταμένα.
Δεν νομίζω ότι θα ασχοληθώ με το αν ένας καλλιτέχνης πρέπει ή δεν πρέπει να παράγει έργα τέχνης με ανακυκλώσιμα υλικά. Εξάλλου έχουμε ελευθερία λόγου και ο λόγος του καλλιτέχνη δεν είναι παρά το έργο του, αυτό καθ αυτό που αρχίζει και τελειώνει στον ίδιο , και μετά παύει να του ανήκει. Ανήκει στο κοινό. Έτσι ξεκινά η συνομιλία μεταξύ έργου- θεατή, εάν και εφόσον ο δεύτερος το επιθυμεί…»
Η νεαρή αρχιτέκτων Ασημένια Άνθη, περιγράφει το αποτέλεσμα της δικής της έρευνας:“Fashionable Plastic” -Από τις διδακτικές αίθουσες στην αίθουσα Τέχνης De Chirico.
«Όλα ξεκίνησαν κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στην σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, στο πλαίσιο του μαθήματος Ειδική Σύνθεση ΙΙΑ, με διδάσκοντες καθηγητές τους κ. Παπαδημητρίου Μαρία, Τζιρτζιλάκη Γιώργο και Matthews Lydia. Κύριος άξονας του μαθήματος ήταν, η τόσο επίκαιρη, έννοια της επισφάλειας, της αμφιβολίας και της ανασφάλειας. …Η επισφάλεια είναι η κατάσταση που χαρακτηρίζει τις ζωές ενός ολοένα αυξανόμενου μέρους της ευρωπαϊκής κοινωνίας και σχετίζεται με τις δομικές μεταμορφώσεις στον παγκόσμιο τρόπο της καπιταλιστικής παραγωγής …Στην προσωπική μου έρευνα επέλεξα να ασχοληθώ με μια άλλη επίκαιρη έννοια, αυτή της ανακύκλωσης, της επανάχρησης ενός υλικού το οποίο άπαξ και παραχθεί δεν φεύγει ποτέ από τον πλανήτη. Ήθελα να βρω νέους τρόπους χρήσης και εκμετάλλευσής του. Επέλεξα, λοιπόν, το πλαστικό το οποίο παρόλο που ανακυκλώνεται δεν διασπάται και καταλήγει στους ωκεανούς….Επιλέγοντας λοιπόν την οικονομία του πλαστικού θέλησα να τη συνδυάσω με την άλλη μεγάλη οικονομία της μόδας. Για το λόγο αυτό, δημιούργησα ένα ανθεκτικό ύφασμα από σιδερωμένη πολύχρωμη πλαστική σακούλα, το οποίο μετατράπηκε σε ρούχο με την βοήθεια των σπουδαστριών του Δημοτικού ΙΕΚ Βόλου, του τμήματος Ενδύματος και των εκπαιδευτριών τους…. Οι πλαστικές σακούλες είναι κατ’ εξοχήν ανακυκλώσιμο υλικό έτσι πήρα την απόφαση να συμμετάσχω με τα ενδύματα που προανέφερα. Η εμπειρία, ειδικότερα των εγκαινίων, ήταν μοναδική! τα ρούχα μου κρεμάστηκαν αλλά και φορέθηκαν και κυκλοφόρησαν στον χώρο προσελκύοντας τα βλέμματα και το ενδιαφέρον των παρευρισκομένων, αλλά αποδεικνύοντας πως είναι ικανά να φορεθούν και να χρησιμοποιηθούν. ..» Τέλος ο καλλιτέχνης Κώστας Κομνηνός αναρωτιέται προτείνοντας:
«Τι; πώς; πότε; γιατί;
Πάνε πάνω από 15 χρόνια που για πρώτη φορά τοποθέτησα πάνω σε ένα ζωγραφικό χώρο ένα «αληθινό»υλικό, ένα υλικό καθημερινής χρήσης. …είχα την αίσθηση ότι έδινε ζωή, ότι ο ψευδαισθητικός χώρος της ζωγραφικής γινόταν αληθινός. …επισκεπτόμενος με τον φωτογράφο Αβραάμ Παυλίδη ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο χαρτιού βρήκα μεγάλες στοίβες από χαρτοσακούλες…. στη θέση λοιπόν του καμβά βρέθηκαν οι παλιές σακούλες και έτσι προέκυψε το έργο «μελάνι πάνω σε παλιές χαρτοσακούλες». Αυτή η επιφάνεια έδωσε στο σχέδιο μια άλλη αίσθηση , συνεργαζότανε το παλιό με το νέο. Έτσι λοιπόν ένα υλικό που ήταν κατά κάποιο τρόπο στο τέλος της ζωής του με τη δική μου επέμβαση συνέχιζε τη ζωή του. Είναι ενδιαφέρον να μετουσιώνεις το απόβλητο ίσως της κοινωνίας, αυτό που η θέση του είναι στον πάτο του σκουπιδοτενεκέ, σε ένα διαμάντι… Είναι ματαιοδοξία αυτό; Είναι τέχνη; …
Τι είναι τέχνη; Ποια τα συστατικά της; Τι είναι τέχνη και τι τεχνούργημα; Ίσως θα ήταν ενδιαφέρον τίτλος για τη επόμενη έκθεση.»