Το Θεατρικό Εργαστήρι της Διεύθυνσης Πολιτισμού Δ.Ο.Ε.Π.Α.Π. – ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Δήμου Βόλου παρουσιάζει στο πλαίσιο του ετήσιου αφιερώματος στον μεγάλο Ιρλανδό λογοτέχνη την θεατρική παράσταση «Όχι Εγώ» και «Πράξη χωρίς Λόγια» του Σάμιουελ Μπέκετ και σε μεταμεσονύχτιες παραστάσεις κάθε Σάββατο.
Στην τελική φάση προετοιμασίας για την έναρξη των παραστάσεων των θεατρικών μονολόγων «Όχι Εγώ» και «Πράξη χωρίς Λόγια» του Σάμιουελ Μπέκετ βρίσκεται το Ερασιτεχνικό Θεατρικό Εργαστήρι της Διεύθυνσης Πολιτισμού του Δ.Ο.Ε.Π.Α.Π-ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. ΔΗΜΟΥ ΒΟΛΟΥ στο πλαίσιο του ετήσιου αφιερώματος στον μεγάλο Ιρλανδό λογοτέχνη, ποιητή και θεατρικό συγγραφέα.
Πρόκειται για δύο κατεξοχήν υπαρξιακά έργα, όπου ένα στόμα σπάει τα δεσμά της σιωπής και εκτοξεύει λέξεις από τους καταπιεσμένους υδατοφράχτες του. Ξαφνικά, οι λέξεις αποσύρονται και η <<εύγλωττη>> σιωπή σε συνδυασμό με την πράξη, μας οδηγούν μπροστά στον παγιδευμένο καθρέφτη των ονείρων και των επιθυμιών μας. O Σάμιουελ Μπέκετ ( Samuel Barclay Beckett) γεννήθηκε στο Φόξροκ της Ιρλανδίας το 1906 και πέθανε το 1989 στο Παρίσι όπου είχε εγκατασταθεί μόνιμα απ΄ το 1938. Θεωρείται <<ιδρυτής>> του θεάτρου του παραλόγου. Ασχολήθηκε με όλα τα είδη του γραπτού λόγου: την ποίηση, το δοκίμιο, το μυθιστόρημα, το θέατρο. Ορισμένα από τα σημαντικότερα έργα του είναι: η τριλογία – ‹‹ Μολλόυ ››, ‹‹ Ο Μαλόν πεθαίνει ››, ‹‹Ο ακατανόμαστος›› ,‹‹ πρώτος έρωτας ››, ‹‹ φαντασία νεκρή φαντάσου ››. Το 1952 γίνεται ευρύτερα γνωστός με το πρώτο του θεατρικό έργο: ‹‹ Περιμένοντας τον Γκοντό›› και ακολουθούν: ‹‹ Το τέλος του παιχνιδιού››, ‹‹ Η τελευταία μαγνητοταινία του Κραπ››, ‹‹ Ευτυχισμένες μέρες ››, ‹‹ Όχι εγώ › , ‹‹Πράξη χωρίς λόγια ››. Το 1969 βραβεύεται με Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ο συγγραφέας αποφεύγοντας τα λογοτεχνικά στολίδια και έχοντας ως βασικό άξονα την υπαρξιακή αναζήτηση, μέσω του λιτού και αφαιρετικού λόγου του, θέτει ερωτήματα και μας δίνει τη δυνατότητα αν όχι να τα απαντήσουμε, σίγουρα να τα απολαύσουμε.
Συντελεστές: Σκηνοθεσία: Δημήτρης Δακτυλάς, Ερμηνεύουν οι : Ειρήνη Μυλωνά και Βάσια Στάμου.
Ο Μπέκετ αναφέρει εύστοχα στον Ακατανόμαστο: ‹‹Είμαστε καταδικασμένοι σε έναν αιώνιο μονόλογο, χωρίς έννοια, χωρίς περιεχόμενο. Σε ένα αιώνιο μουρμούρισμα.» «Να μιλάμε, και να μιλάμε για το τίποτα…>> O ανεμοστρόβιλος των ψιθύρων, η συναρμολόγηση των λέξεων, και κάποιες φορές η πηγαία κραυγή είναι ο μοναδικός κρίκος σύνδεσης μεταξύ των ηρώων του για να καταλήξουν στο τίποτα. Ένα τίποτα που εν τέλει περιέχει την αλήθεια: Την ανάγκη για επικοινωνία ή καλύτερα την επικοινωνία του ανεπικοινώνητου.